שלמה שפירא: לחמו של ציפור -ועל דמעותיי לחמי וכוסי / قُوُتُ الطّيُورِ-عَلى دُموعِي، خُبزِي وَكَأْسِي / With my tears my bread and my cup - The Bread of a Bird / תרגום לערבית: סמיר נקאש. לאנגלית: שירלי גנאור / שיר

יום שבת, 10 במאי 2014

שלמה שפירא: לחמו של ציפור -ועל דמעותיי לחמי וכוסי / قُوُتُ الطّيُورِ-عَلى دُموعِي، خُبزِي وَكَأْسِي / With my tears my bread and my cup - The Bread of a Bird / תרגום לערבית: סמיר נקאש. לאנגלית: שירלי גנאור / שיר

שלמה שפירא - Shlomo Shapira - شلومو  شــبــيرا

 לחמו של ציפור - ועל דמעותיי לחמי וכוסי

התחלתם יותר ויותר לסמוך

על העצבים החזקים שלכם

לזרוק את הלחם הקצת מיותר לכם

ולבעוט בו .

אני נשארתי על דמעותי

ועל דמעותי לחמי וכוסי .

איש לחם אני

ואיש של לחם

ישאר לעולמי עד איש של לחם

ואיש של לחם ירא אלוהים ועיניו .

פעם ,

כולם היו אנשי לחם

הרימו כל שבריר ממנו שנקרא לרגליהם

ונשקו אותו

ואמרו בלבם "מתת-אלוהים"

"מתת-אלוהים" בהביאם אותו מפיהם אל עיניהם

ומעיניהם אל פיהם

ומפיהם היו מניחים אותו ביראה

על בטנו בצד הדרך או על אבן גבוהה

או בתוך חריץ אור

"מתת-אלוהים" . 

With my tears my bread and my cup - The Bread of a Bird

 Translated to english: Shirley Ganor

You have begun to rely more and more on your strong nerves

to throw away the bread that is slightly excessive and to kick it.

I remain with my tears

and with my tears my bread and my cup

I am a man of bread

and a man of bread will always remain a man of bread

and a man of bread will fear God and his eyes.

Once, all were men of bread

they picked up every crumb that they came across

and kissed it and said in their hearts “a gift of God”

“a gift of God” when they raised it from their mouths to their eyes

and from their eyes to their mouths

and from their mouths they would place it with awe

on its stomach at the side of the road or on a high rock

or inside a crack of light

“a gift of God”.

عَلى دُموعِي، خُبزِي وَكَأْسِي - قُوُتُ الطّيُورِ

ترجمه من العبرية :سمير نقاش

أخذتمْ تَعتمِدونَ عَلى أعصابِكم القويةِ أكثر وأكثْر

وَتَرمونَ الخُبزَ الفَائِضَ لَدَيْكُم وَتَرْكُلُونَه .

أنَا مَكَثْتُ عَلَى دُموعِي

عَلى دُموعِي، خُبزِي وَكَأْسِي.

أنَا رَجُلُ الخُبْزِ

وَرَجُلُ الخُبْزِ يَبْقَى رَجُلَ الخُبْزِ إلى الأَبدِ

وَرَجُلُ الخُبزِ يَخشى الله، ويخْشى عُيُونَه .

فِي الماضِي كَانوا كُلهم أصحابَ خُبْزٍ ،

وَرَفَعُوا كُلَّ فُتَاتٍ سَقط في طَريقهم

وَقَبّلوهَا وَقَالوُا فِي طُوِيّتِهمْ  " إنـها مِنّةُ الرّبِ "

" مِنّةُ الرّبِ " وَهُمُ يَنْقلونَ الخُبْزِ مِنْ فَمِهِم إلى قُربِ عُيونِهِم

وَمِنْ عُيونِهِمْ إلى فَمِهِمْ

وَمِنْ فَمِهِمْ كَانُوا يَضَعُون الكِسْرَة بِخُشُوعٍ

عَلى وَجْهِهَا فِي قَارِعَةٍ طريقٍ أوْ عَلى حَجَرٍ مُرتَفِعٍ

أوْ بِداخِلِ صَدْعِ نُورٍ   

" مِنّةُ الرّبِ " .